نکرد با سر زلف تو هیچ کار دلم

ببرد در طلب وصل    روزگار دلم

در آرزوی خلاصی ز تنگنای وجود

به گرد سینه بر آمد هزار بار دلم

کدام دل ز کجا دل چراست دل کو دل

که از دو دیده برون کردی ای نگار دلم