سینه‌ام ز‌آتش دل در غم جانانه بسوخت


آتشی بود درین خانه که کاشانه بسوخت


تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت


جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت


هر که زنجیر سر زلف پری‌ رویی دید


دل سودا‌ زده‌اش بر من دیوانه بسوخت


سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع


دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت


آشنایی نه غریب است که دلسوز من است


چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت


خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد


خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت


چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست


همچو لاله جگرم بی می و پیمانه بسوخت


ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم


خرقه از سر بدر آورد و بشکرانه بسوخت


ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی


که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت