نگاه مرد مسافر به روی میز افتاد: چه سیبهای قشنگی!

و میزبان پرسید: قشنگ یعنی چه؟

قشنگ یعنی تعبیر ِ عاشقانۀ اشکال

و عشق تنها عشق، ترا به گرمی یک سیب میکند مأنوس.

و عشق تنها عشق، مرا به وسعت اندوه زندگی ها برد، مرا رساند به امکان یک پرنده شدن.

.  و نوشداروی اندوه؟ صدای خالص اکسیر میدهد این نوش

خوشا به حال گیاهان که عاشق نورند و دست منبسط نور روی شانۀ آنهاست...

دچار باید بود

وگرنه زمزمۀ حیات میان دو حرف حرام خواهد شد

وعشق، سفر به روشنی اهتزاز خلوتِ اشیاست. و عشق صدای فاصله هاست. صدای فاصله هائی که غرق ابهامند...

مرا سفر به کجا میبرد؟ کجا نشان قدم ناتمام خواهد ماند، و بند کفش به انگشتهای نرم فراغت گشوده خواهد شد؟

کجاست جای رسیدن، و پهن کردن یک فرش

و بی خیال نشستن...