*از دل افروز ترین روز جهان،*
 
*خاطره ای با من هست.*
 
*به شما ارزانی :*
 
* *
 
*سحری بود و هنوز،*
 
*گوهر ماه به گیسوی شب آویخته بود .*
 
*گل یاس،*
 
*عشق در جان هوا ریخته بود .*
 
*من به دیدار سحر می رفتم*
 
*نفسم با نفس یاس درآمیخته بود .*
 
*****
 
*می گشودم پر و می رفتم و می گفتم : (( های !*
 
* بسرای ای دل شیدا، بسرای .*
 
*این دل افروزترین روز جهان را بنگر !*
 
*تو دلاویز ترین شعر جهان را بسرای !*
 
* *
 
*آسمان، یاس، سحر، ماه، نسیم،*
 
*روح درجسم جهان ریخته اند،*
 
*شور و شوق تو برانگیخته اند،*
 
*تو هم ای مرغك تنها، بسرای !*
 
* *
 
*همه درهای رهائی بسته ست،*
 
*تا گشائی به نسیم سخنی، پنجرهای را، بسرای !*
 
*بسرای ... ))*
 
* *
 
*من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می رفتم !*
 
*****
 
*در افق، پشت سرا پرده نور*
 
*باغ های گل سرخ،*
 
*شاخه گسترده به مهر،*
 
*غنچه آورده به ناز،*
 
*دم به دم از نفس باد سحر؛*
 
*غنچه ها می شد باز .*
 
* *
 
*غنچه ها می رسد باز،*
 
*باغ های گل سرخ،*
 
*باغ های گل سرخ،*
 
*یك گل سرخ درشت از دل دریا برخاست !
چون گل افشانی لبخند تو،*
 
*در لحظه شیرین شكفتن !*
 
*خورشید !*
 
*چه فروغی به جهان می بخشید !*
 
*چه شكوهی ... !*
 
*همه عالم به تماشا برخاست !*
 
* *
 
*من به دنبال دلاویزترین شعر جهان می گشتم !*
 
*****
 
*دو كبوتر در اوج،*
 
*بال در بال گذر می كردند .*
 
* *
 
*دو صنوبر در باغ،*
 
*سر فرا گوش هم آورده به نجوا غزلی می خواندند .*
 
*مرغ دریائی، با جفت خود، از ساحل دور*
 
*رو نهادند به دروازه نور ...*
 
* *
 
*چمن خاطر من نیز ز جان مایه عشق،*
 
*در سرا پرده دل*
 
*غنچه ای می پرورد،*
 
*- هدیه ای می آورد -*
 
*برگ هایش كم كم باز شدند !*
 
*برگ ها باز شدند :*
 
*ـ « ... یافتم ! یافتم ! آن نكته كه می خواستمش !*
 
*با شكوفائی خورشید و ،*
 
*گل افشانی لبخند تو،*
 
*آراستمش !*
 
*تار و پودش را از خوبی و مهر،*
 
*خوشتر از تافته یاس و سحربافته ام :*
 
*(( دوستت دارم )) را*
 
*من دلاویز ترین شعر جهان یافته ام !*
 
*****
 
* این گل سرخ من است !*
 
*دامنی پر كن ازین گل كه دهی هدیه به خلق،*
 
*كه بری خانه دشمن !*
 
*كه فشانی بر دوست !*
 
*راز خوشبختی هر كس به پراكندن اوست !*
 
* *
 
*در دل مردم عالم، به خدا،*
 
*نور خواهد پاشید،*
 
*روح خواهد بخشید . »*
 
* *
 
*تو هم، ای خوب من ! این نكته به تكرار بگو !*
 
*این دلاویزترین حرف جهان را، همه وقت،*
 
*نه به یك بار و به ده بار، كه صد بار بگو !*
 
*« دوستم داری » ؟ را از من بسیار بپرس !*
 
*« دوستت دارم » را با من بسیار بگو !*