در وفای عشق تو مشهور خوبانم چو شمع    شب نشین کوی سربازان و رِندانم چو شمع

روز و شب خوابم نمی آید بِچشمِ غم پرست   بس که در بیماری هجر تو گریانم چو شمع

رشته صبرم بِمِقراض غمت بُبریده شد        همچنان در آتش مهر تو سوزام چو شمع

در میان آب و آتش همچنان سرگرم توست    این دلِ زارِ نزارِ اشک بارانم چو شمع

بی جمال عالَم آرای  تو روزم چون شبست    با کمال عشق تو در عین نُقصانم چو شمع

کوه صبرم نرم شد چون موم در دست غمت    تا در آب و آتش عشقت گدازانم چو شمع

گر کُمِیتِ اشک گلگونم نبودی گرم رو        کِی شدی روشن بِگیتی راز پنهانم چو شمع

همچو صُبحم یک نفس باقیست با دیدار تو       چهره بنما دِلبرا تا جان برافشانم چو شمع

در شب هجران، مرا پروانهء وصلی فرست   ورنه از دردت جهانی را بسوزانم چوشمع


سرفرازم کن شبی از وصل خود ای نازنین      تا منور گردد از دیدارت ایوانم چو شمع


آتش مهر تُرا، حافظ عجب در سر گرفت           آتش دل کِی بِآب دیده بنشانم چو شمع