زنده ام با ياد روي گلفشانت اي صنم

مي زني تيرم ولي ز ابرو كمانت اي صنم

 

جان دهم در پيش پايت گر بخواهي هر زمان

جان ستاني گر نگويم نه به جانت اي صنم

 

باز كن گيسوي خود تا در ميان آرد دلم

خوش بود ديدار زلفت تا ميانت اي صنم

 

چون به دشنامم براني شاد مي گردم كه من

مي پسندم نام خود را بر زبانت اي صنم

 

آرزو دارم شبي چون كودكي پنهان ز چشم

بهر گل چيدن شوم در گلستانت اي صنم

 

چشم شهلايت چو ديدم دين و دل كردم فدا

دين چه باشد من فداي ديدگانت اي صنم

 

مي شود دريا خجل در پيش هر لبخند تو

چون ببيند درّ و مرجان در دهانت اي صنم

 

باز كن آغوش گرمت از پي چندين فراق

آمده »بي كس« شود مهمان خوانت اي صنم