دلم ز پاس نفس تار می‌شود، چه کنم

                                                         وگر نفس کشم افگار می‌شود، چه کنم

                اگر ز دل نکشم یک دم آه آتشبار

                                                         جهان به دیدهٔ من تار می‌شود، چه کنم

    چو ابر، منع من از گریه دور از انصاف است

                                                            دلم ز گریه سبکبار می‌شود، چه کنم

ز حرف حق لب ازان بسته‌ام، که چون منصور

                                                          حدیث راست مرا دار می‌شود، چه کنم

           نخوانده بوی گل آید اگر به خلوت من

                                                            ز نازکی به دلم بار می‌شود، چه کنم

       توان به دست و دل از روی یار گل چیدن

                                                     مرا که دست و دل از کار می‌شود، چه کنم

            گرفتم این که حیا رخصت تماشا داد

                                                                  نگاه پردهٔ دیدار می‌شود، چه کنم

        نفس درازی من نیست صائب از غفلت

                                                            دلم گشوده ز گفتار می‌شود، چه کنم