شعرهای ناب

تاجم  نمی فرستی ،  تیغم   بر  سر  مزن           مرهم    نمی گذاری   زخم   دگر  مزن

مرهم نمی نهی ، به جراحت ، نمک مپاش          نوشم نمی دهی به دلم نیش تر مزن

گیرم  تو  خود ز مردم  صاحب  نظری  نه ای          از طعنه  تیغ  بر دل  صاحب  نظر مزن

بر   نامه ی    امید    فقیران    قلم   مکش          بر   ریشه    حیات ضعیفان   تبر  مزن

تا  غنچه  لب  گشود ،  سر خود  به باد داد          ای  آفتاب  دم  به  نسیم  سحر  مزن

چون کوه  پا به   جای نگه دار ،   خویش را          چون باد هرزه گرد به هر قوم و در مزن