شعرهای ناب

چون زلف تو ام جانا، در عین پریشانی         چون باد سحرگاهم، در بی سر و سامانی

 من خاکم و من گردم، من اشکم و من دردم؛ تو مهری و تو نوری، تو عشقی و تو جانی! 

خواهم که تورا در بر، بنشانم و بنشینم؛                   تا آتش جانم را، بنشینی و بنشانی

ای شاهد افلاکی، در مستی و در پاکی؛            من چشم تورا مانم،  تو اشک مرا مانی!

در سینه سوزانم،  مستوری و مهجوری             در دیده بیدارم، پیدایی و پنهانیمن

زمزمه عودم، تو زمزمه پردازی...               من سلسله موجم،  تو سلسله جنبانی...

از آتش سودایت، دارم من و دارد دل         داغي که نمی بینی، دردی که نمی دانی

دل با من و جان بی تو، نسپاری و بسپارم... کام از تو و تاب از من، نستانم و بستانی...

ای چشم رهی سویت،  کو چشم رهی جویت...؟

 روی از من سرگردان، شاید(1) که نگردانی...